WAT BEN IK TROTS OP DEZE DAPPERE STRIJDER!

Vandaag een gezegende dag gehad in onze woonplaats Sliedrecht. We waren met twee dappere strijders: Benjamin en ik 🙂

We vroegen een bezorger of er vandaag al iemand tegen hem verteld had dat er een God is Die van hem houdt. Dit had de beste man vandaag nog niet gehoord. We vertelden hem over het offer van de Here Jezus en dat hij door dit offer vergeving van zijn zonden kan ontvangen. We vroegen ook of hij ergens last van had. De man vertelde reuma te hebben en had pijn in zijn hand. Samen met Benjamin legden we hem verschillende keren de handen op en spraken genezing uit in de naam van Jezus. Na de derde keer ervoer de man directe verbetering. Hij nam een getuigenisboekje in ontvangst en vervolgde zijn weg.

Hierna kochten we wat bloemen om aan de mensen uit te delen. Benjamin deelde de bloemen uit en zei dan tegen de mensen: God houdt van u! De meeste mensen vonden het geweldig. Hieruit volgde dan af en toe een gesprek. Ook gaf Benjamin er steeds een getuigenisboekje bij.

Ik zag bij een supermarkt een busje staan met daarin vier mannen. Ik kreeg het op mijn hart om op hen af te stappen. Het bleken twee verzorgers te zijn met een aantal van hun clienten. We konden veel delen: bloemen, boekjes en het evangelie. Ik was nog in gesprek met een van de verzorgers toen ik me omdraaide. Benjamin was alvast verder gegaan en was in gesprek met een oudere vrouw met een rollator. Nadat ik mijn gesprek afgerond had ging ik bij hen kijken. De vrouw vertelde dat ze al een bloem had gehad en dat Benjamin ook al voor haar knie had gebeden. Wat superdapper van hem zeg!

Een andere vrouw nam ook een mooie bloem aan. Ze had verschrikkelijk nieuws te horen gekregen afgelopen week. Toch wilde ze geen gebed. We legden een hand op haar schouder en wensten haar een fijne dag.

Bij de slager was het erg druk. We stonden buiten en zagen binnen een man met een bandage om zijn knie. We bleven geduldig wachten tot de man naar buiten kwam en vertelden wat we aan het doen waren. Helaas wilde de man geen gebed. Hij wou liever komende week naar het ziekenhuis.

Er stond een moslimfamilie bij elkaar. De man van deze familie zat in een rolstoel. Benjamin begon weer met het geven van bloemen waarna ik de vraag kon stellen wat de man mankeerde. Een van de dochters moest alles vertalen. De man had pas een hersenbloeding gehad. De verwachting is dat de man wel weer volledig zal herstellen, maar op dit moment had hij pijn. Benjamin en ik mochten hem de handen opleggen en spraken genezing uit in de naam van Jezus. Na twee keer ervoer de man directe verbetering. We gaven hen nog wat getuigenisboekjes en vervolgden onze weg.

Het laatste gesprek was een lang gesprek met een vrouw die last had van trauma's uit haar jeugd. Tot op de dag van vandaag heeft ze hier last van. Ze vertelde iedereen op afstand te houden en kon hierdoor ook nooit eens haar hart luchten. Hoe bijzonder was het dat ze dit nu wel deed. We mochten vooral luisteren en deelden het goede nieuws met haar. We mochten voor haar bidden en gaven haar een getuigenisboekje mee met daarin mijn mailadres, zodat we eventueel nazorg kunnen geven.

God is goed!!!